Ring of Fire

geschreven: 11-feb-2009, Nagasaki.

Ik ben me de laatste tijd meer en meer bewust geworden van de geografische ligging van Japan. Dat het een goed eind weg is van Europa, dat was me natuurlijk allang bekend, maar het bewijs van het feit dat Japan ligt in een regio die bekend staat om de grote seismische en vulkanische activiteit, de Ring of Fire, werd in januari rijkelijk door moeder natuur tentoongesteld.

We schrijven 13 januari 2009, rond 22 minuten na middernacht, wanneer een stevige trilling zich meester maakt van mijn kamer. De jaloezieën beginnen tegen de ruit te klapperen en mijn bureau staat te trillen op zijn poten. Er klinkt een zwaar geluid, terwijl mijn bureaustoel van ellende heel lichtjes heen en weer zwenkt. Een combinatie van het aanhoudende daveren van brekende golven in de branding en het rollen van een aanzwellende donder, zo lijkt het. Alsof een flinke vrachtwagen voorbij komt razen door de smalle verlaten straten. Toch is het eigenlijk geen hard geluid, niet meer dan vergelijkbaar met een zachte zucht wind. Maar deze subtiliteit maakt dat het vele male uitvergroot op me overkomt.

Dan is het plots weer opgehouden en keert de rust terug. Mij achterlatend met een ietwat licht gevoel in mij hoofd.

De Japan Meteorological Agency rapporteert: de aardbeving vond plaats op een diepte van tien kilometer met een magnitude van 3,7 op de schaal van Richter. Boven het hypocentrum ligt de regio Tachibana-wan (橘湾), een stuk ten oosten van Nagasaki, wat uit niets meer bestaat dan enkele zeemijlen voor de kust waar de berg Unzen (雲仙岳, Unzendake) op neerkijkt. Niet geheel toevallig ook al een vulkaan.

32º 6’ N, 130º 0’ O, de exacte locatie. Zo was de eerste beving die ik bewust meemaakte een feit.

Vervolgens werd het 2 februari. Een nieuwsfeit dat zelfs tot in Nederland doorgang vond. Niet dat het 2 februari was, dat was het in Nederland immers nog niet, maar dat de vulkaan Asama (浅間山, Asama-san) tot uitbarsting was gekomen. Het resulteerde voor Nederland in niet meer dan een klein ANP berichtje en een prach-ti-ge foto. Niet gek ook eigenlijk, want de Japanse pers had tenslotte ook genoeg aan één a4’tje nieuwsbericht en wat kleine reportages.

[bron: {AP} Shigeyuki Inakuma]

Toch gaf het mij een bijzonder gevoel.

Deze zelfde berg barstte in 1783 heel wat explosiever uit, met vooral ernstige gevolgen door grote schade aan landbouwgewassen en gronden die jarenlang geen – of slechts heel minimaal – oogst op leverden. Zo ver kwam het deze keer niet. Wel steeg er een flinke rookkolom de hemel in en kwam er as neer in de straten van Tokyo (東京), zo’n 150 kilometer verderop. Na de eerste verbazing overkomen te zijn, waren het vooral de autowasstraten die goede zaken deden.

Echter, nog altijd kan het zomaar gebeuren. Dat Japan plotseling wordt opgeschrikt door een aardbeving of vulkaanuitbarsting van formaat, zoals dat ook het geval was op 17 januari 1995 bij de Grote Hanshin Aardbeving (阪神・淡路大震災, Hanshin Awaji Daishinsai), beter bekent als de Kobe Aardbeving. Lees daarover trouwens eens het boek Na de aardbeving (神の子どもたちはみな踊る, Kami no kodomotachi wa mina odoru) van Murakami Haruki (村上春樹), een voortreffelijk boek.

Eens zal het gebeuren.