Mitsubishi

geschreven: 24-mrt-2009, Nagasaki.

Het gebouw staat een beetje onopvallend tussen de andere gebouwen geklemd. Inspiratieloos, zeg maar tegen het lelijke aan. Nog net zichtbaar steken de bekende drie rode parallellogrammen boven de andere gebouwen uit: het logo van Mitsubishi (三菱, Mitsubishi). De achtergrond wordt gevormd door bergen die tegen het canvas van de blauwe lucht gedrukt lijken, alsof Bob Ross zich eens goed heeft uitgeleefd. Met mooi weer krijgt de lucht hier dikwijls een zacht oranje zweem, bijna tegen het licht zalmroze aan, wanneer de zon langzaam achter de bergen aan de overzijde zakt. Wat ook al niet zou misstaan op een doek van Ross.

Mitsubishi dus.

In tegenstelling tot dit gebouw vind ik het logo dan trouwens wel weer redelijk smaakvol uitgedacht, maar dat terzijde. Nagasaki leeft dankzij, of misschien is het juister te zeggen is groot gebracht door, Mitsubishi. Schijnt. Veel is daar op het eerste gezicht echter niet van te merken. Dit betreffende gebouw is eigenlijk het enige bewijs dat ik zou weten te vinden om de aanwezigheid van dit megabedrijf te bevestigen. Een bijzonder mager bewijs zou ik zeggen, want zoveel stelt het gebouw dus niet voor.

Tenminste, tot voor kort was dit het enige mij bekende bewijs. Nu fiets ik over de Mitsubishi-straat ergens in het zuidwesten van Nagasaki. De straat neemt me mee langs oude gebouwen van het bedrijf, jaren ’80 of misschien zelfs ’60. Maar ook langs nieuwe kantoren, gemoderniseerde bedrijfsterreinen. Het is er allemaal.

De straat gaat over in andere, soms smalle straten. Door donkere tunnels, langs de kust, omhoog via steile hellingen langs dorpachtige buitenwijken van Nagasaki. Het uitzicht is nu en dan overweldigend, vooral wanneer de baai zich voor me uitstrekt. Het wateroppervlak glinstert door de felle zon die hoog aan de hemel staat. Het zeewater is helderblauw, misschien zelfs azuur, op sommige stukken op het lichtgroene af. Verscheidene vissen zijn in ieder geval duidelijk zichtbaar in het ondiepe water, waar kleine aangemeerde boten meedeinen op de golven. Waar de baai dieper is, worden bruisende sporen achtergelaten door de veerboot. Boven het water scheren roofvogels laag over, om vervolgens weer hoog in de lucht rond te cirkelen. Verder is het rustig in de baai, op deze warme lentedag.

Ik fiets verder. Langs grote industrieterreinen, een scheepswerf met gigantische kranen. Allemaal Mitsubishi. Waar Mitsubishi trouwens ook verantwoordelijk voor was, is de Japanse Zero, een jachtvliegtuig veelal gebruikt ten tijden van de Tweede Wereldoorlog. Ook werd er werk geleverd voor de Japanse Keizerlijke Marine. Al met al een bedrijf met een lang verleden, deels verbonden met Nagasaki, en zodoende verweven met de interessante geschiedenis van deze stad.







Het was dus een prachtige dag, deze vroege lentedag. Maar de volgende dag is het weer omgeslagen. Dikke regendruppels kleuren de lucht grijs. De afwateringskanalen zijn veranderd in kleine, woest kolkende rivieren. Het schuimende water raast er doorheen, op weg naar beneden, richting de zee, uiteindelijk. De omringende bergen weten zich gehuld in de laaghangende bewolking. Terwijl het doorgaans een bepaalde schoonheid over zich heeft, een adembenemende schoonheid, heeft het vandaag meer iets troosteloos.

De regen blijft maar stromen.

Eindeloos.