Franse vierbaanswegen

Geschreven: 28-apr-2009, Nagasaki.

Vandaag, 2 april, zag ik de beelden van Anton Corbijn bij het U2 album No Line On The Horizon. Ze deden me verlangen naar de oneindige vierbaanswegen in Frankrijk. Brede wegen met hier en daar een péage – het woord trof ik vanmiddag ook al aan in de alom geprezen roman van Harry Mulisch, Twee Vrouwen. De vierbaanswegen door glooiende en uitgestrekte gebieden, bloemenvelden ernaast, daar deed het me naar verlangen. Maar de jonge bloemen willen zich nog niet blootgeven. Of beter gezegd, ze staan nu nog naakt tegen elkaar aan gedrukt in de koude lentemiddag, wachtend tot ze genoeg moed verzameld hebben om hun volle kleuren te tonen.

Ik kreeg een intens verlangen naar het Frankrijk waar brede wegen op een gegeven moment weggeven aan smalle en drukke straten, boerenlandwegen of kleine stadskernen. Naar de steile bergwegen die al meanderend de klim naar boven wagen, naar die wegen waarlangs op bescheiden witte borden – half weggezakt in de berm – oude Franse dorpen in zwarte letter staan aangegeven. Dorpen waarvan de naam zich moeizaam laat uitspreken, Saint-Auban-sur-L’Ouvèze, Le Nouvion-en-Thiérache, Beaurepaire-sur-Sambre, dat werk. Naar Franse dorpen die verlaten ogen, maar waar het volstroomt in de gigantische hypermarché’s langs drukke wegen.

Maar het is natuurlijk onzin.

Verlangen naar een land als Frankrijk, terwijl je in een land als Japan zit. Ik hoef de deur maar uit te stappen om dat te beseffen. De kersenbloesems waren onlangs tot volle bloei gekomen, totdat ze er plotseling genoeg van hadden. Wat dat betreft deed het me enigszins denken aan rokjesdag, waar Martin Bril elk jaar weer prachtig over kon verhalen.

“Rokjesdag is die ene dag in het voorjaar dat alle vrouwen als bij toverslag ineens een rok dragen, met daaronder blote benen,” zo luidde zijn definitie. Met de kersenbloesems is het ook ongeveer zo gesteld, als bij toverslag zijn alle bomen plotseling ontdaan van hun roze bloesem, voor een kort moment nakend. Hiervoor in de plaats komen – ook weer bijna als bij toverslag – verse groene blaadjes, als het begin van een nieuw leven, een nieuw jaar.

Van rokjesdag kan trouwens dan weer geen sprake zijn, in Japan. Het hele jaar door lopen vrouwen, en met name schoolmeisjes, rond in rokjes. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, in het weekend, tijdens de vakanties, zomer of winter, vrije tijd of tijdens schooluren, groepjes schoolmeisjes lopen af en aan, giechelend en al, in hun schooluniform dat onder andere bestaat uit een rokje. Meestal marine blauw of zwart, maar een enkele keer ook in een bruine variant. De jongens lopen ook in schooluniform, een uniform dat bij mij soms overkomt als een combinatie van een pak met een uniform wat bij een marineofficier over de schouder zou kunnen hangen. Ik moet zeggen dat het wel wat heeft, zo’n schooluniform.

Goed, het is dus lente.

Een lente, zo’n lente die je van je levensdagen niet in Frankrijk tegen zou komen. De bergen om me heen zijn groen gekleurd van de bebladerde bomen. Sommige bomen lijken dromerig als wolken, van die schapenwolken in een mooi lichtblauwe lucht. De stam wordt aan het oog onttrokken door het weelderige bladerendek, waardoor al wat rest een zachte wolk lijkt. Een beetje zoals blote vrouwenbenen soms verscholen gaan onder wat langere rokken, zodat je alleen af en toe een glimp van licht gebruinde huid te zien krijgt.

Ach. Het is een onbeschrijfelijke lente in een onbeschrijfelijk land, dat is eigenlijk het enige wat ik er echt over kwijt kan. Dus dat verlangen naar Frankrijk vervloog ook binnen de kortste keren, nog sneller dan het verschenen was. Ik verlang er nu alleen nog maar naar langer in Japan te kunnen blijven, maar wat dat betreft is dit jaar weer te vergelijken met het kortstondige bloeien van de kersenbloesems: ongelofelijk mooi, maar een veel te kort leven beschoren.




MARTIN BRIL 1959-2009
De eeuwige rust zij hem gegund, veel te vroeg, een kortstondig leven.