A potful of spaghetti

geschreven: 08-okt-2008, Nagasaki.

When the phone rang I was in the kitchen, boiling a potful of spaghetti and whistling along with an FM broadcast of the overture to Rossini's The Thieving Magpie, which has to be the perfect music for cooking pasta. I wanted to ignore the phone, not only because the spaghetti was nearly done, but because Claudio Abbado was bringing the London Symphony to its musical climax.
[uit: Wind-up Bird Chronicle, Murakami Haruki, transl: J. Rubin]

Het water begint aan de kook te raken. Luchtbellen vinden hun weg naar het oppervlak, waar ze uiteenspatten. Ik laat de spaghetti het water in zakken, de sprieten zoeken vrolijk hun weg in het kleine pannetje, als kinderen die van de glijbaan gaan. Enkele minuten koken, en ik bevind me midden in de scene uit De Opwindvogelkronieken. Goed, ik heb geen muziek op staan, zeker niet dé perfecte muziek om pasta bij te koken. En de telefoon doet er het zwijgen toe, simpelweg omdat die er niet is.

De pasta is bijna al dente, niet te zacht niet te stevig.

Toch word ook ik gestoord. Het is geen vrouw die aan de andere kant van de lijn om tien minuten van mijn tijd vraagt. Het zijn mijn gedachten die opspelen onder het geluid van het zacht borrelende water. Ik kan er nog niet aan toegeven, eerst de pasta. Dit is mijn eerste zelf bereide maaltijd in Japan, met de ingrediënten gezeefde tomaat, tonijn uit blik, een zakje groenten en natuurlijk de spaghetti.

Ik draai het vuur op een lage stand om de spaghetti af te gieten en de andere ingrediënten toe te voegen. Nog even zachtjes opnieuw laten koken, heel even. In gedachten klinken de klanken van The Thieving Magpie – bij wijze van dan.

Dan is het klaar en draai ik het gas helemaal uit. Met een volle kom eten plof ik op de stoel neer, tevreden. De eerste zelf bereide maaltijd, dat betekent dat ik nu echt in Japan woon. Voorheen was het van tijd tot tijd een vakantiegevoel dat overheerste, maar nu lijkt het dan echt begonnen, met bovendien de colleges die morgen van start gaan.