De eerste stappen op Japanse bodem

geschreven: 25-sept-2008, Tokyo.

Een aantal indrukken van de eerste dag in Tokyo, Japan.

“Het is net Nederland.”
(vanaf, laten we zeggen, een paar honderd meter hoogte uit een klein vliegtuigraampje)

“…Maar dan mooier.”
(enkele tellen vóór de landing op vliegveld Narita, nadat eerste oppervlakkige indrukken van weilanden met slingerende wegen en een grote meanderende rivier daar dwars doorheen, zich weten te herformeren tot een beeld van een landschap waarin prachtige traditioneel Japanse huizen zich niet opdringen maar in harmonie zijn met de natuur)



“…En met een wel erg hoge luchtvochtigheidsgraad, die als een warme sluier op het lichaam neerdaalt en samen met de hitte –hoewel het redelijk bewolkt is – parelende druppels van zweet tevoorschijn doet komen, als dauwdruppels op ochtendgras”
(goed en wel twee stappen uit het vliegtuig in de slurf)

Goed, ik ben dus in Japan, eindelijk!

Vervolgens kom je terecht in het openbaar vervoer, waar een aantal dingen opvallen. Ten eerste dienen roltrappen als volgt, mits voldoende breed, benaderd te worden: ga links staan zodat er genoeg ruimte aan de rechterkant is om mensen te laten passeren, en wanneer je je aan de rechterhelft bevindt, loop dan ook daadwerkelijk met de roltrap mee en blijf niet nietsvermoedend rechts staan totdat er zich een rij heeft gevormd achter je – overigens zullen vele Japanners zich dan niet in alle hoeken wringen om je te passeren. Wel zie je alle Japanners die niet met de roltrap meelopen keurig aan de linkerkant staan. In Nederland heeft de praktijk zich allang ontdaan van zo’n beleefdheid.

"We hebben een beller."
(sommige treinen/metro's maken een telefoongeluid als waarschuwingssignaal dat hij gaat vertrekken. Ook andere geluiden, zoals vrolijke deuntjes, hoor je vaak)

En wanneer het poortje in de metrostations niet opent wanneer je je kaartje er in hebt gestopt en dit kaartje vervolgs weer zonder resultaat opnieuw naar buiten floept, kan je het nog een keer proberen. Allicht nog een derde keer, en vierde en vijfde, maar als je bij de tiende poging nog steeds vruchteloos vóór het poortje staat, laat dan het besef doordringen dat je wellicht een verkeerd kaartje hebt.
(wat komt doordat er verschillende maatschappijen zijn)

Geen paniek!

Er is wat op bedacht: een kaart die door alle maatschappijen geaccepteerd wordt, en die je op kan laden. Zo hoef je dus niet elke keer een kaartje te kopen.
(dus daar waar Nederland zo ongelooflijk prutst met de OV-chipkaart, werkt het hier wel gewoon. Al moet gezegd worden dat de poortjes niet geweldig hoog zijn en je er redelijk eenvoudig langs zou kunnen komen zonder te betalen, wat in Nederland ook geheid zou gebeuren)

Dan op straat:

Op het moment dat je dorst krijgt dient er zich altijd wel een vending machine aan, welke je goedkoop aan een koel drankje kan helpen.
(je moet natuurlijk wel een klein bedrag aan Yen bij je hebben, en daar is soms best lastig aan te komen omdat niet elk pinautomaat buitenlandse bankpasjes accepteert)
Probeer eens koude groene thee! Behoorlijk bitter, geen vleugje zoetstof die je eigenlijk verwacht – en meer nog op hoopt – maar na een paar slokken toch best lekker blijkt te zijn.

En tot slot: "waar blijft de jetlag nou?!?"