Saturday, February 6, 2010

Terug, naar Japan!

Ik open de schuif van het kleine vliegtuigraam om me een blik op het landschap onder me te verschaffen. Een ijzige Russische vlakte trekt aan mij voorbij, met hier en daar een mistige pluk wolken boven besneeuwde bergtoppen. Uit mijn hoofdtelefoon klikt Hitomi wa daiyamondo, gevolgd door Sayonara moyô en Koibito yo, nummers uit de afspeellijst Japanse klassiekers. Ik probeer weer wat te slapen voordat ik in Tokio aankom, waar ik moet overstappen om verder te vliegen naar Fukuoka.
    Het is donker geworden. Het vliegtuig wint aan snelheid en laat de drie netjes naast elkaar opgestelde grondwerkers achter zich, terwijl deze het vliegtuig uitzwaaien en nog een laatste buiging meegeven. Het beeldscherm van het entertainmentsysteem laat de lampen zien op de startbaan, met daarachter de lichten van de stad. De camera moet zich recht op de neus van het vliegtuig bevinden, of niet ver daaronder. De wielen komen los van de grond, terwijl de stad in omvang toeneemt op het scherm, zodat het op een gegeven moment lijkt alsof er niks anders is dan één grote vlakte van licht. Juist op het moment dat ik verwacht de nachtelijke hemel te zien te krijgen, schakelt het scherm over op een andere camera – onder het vliegtuig. In plaatst van een nachtlucht krijg ik de donkere zee te zien, met de golven die functioneren als een soort sterren. Hoe hoger het vliegtuig komt, hoe meer het daadwerkelijk er op begint te lijken.

Ik ben weer in Japan.
    Andermaal voel ik hoe ik me ontspan, terwijl mijn zintuigen geprikkeld worden. Ik hoor, zie en voel Japan. Het beleefde Japans dat in de omroepberichten klinkt, informatieborden die me vertellen waar ik terecht kan voor een Japanse maaltijd.
    Ik stap het vliegveld van Fukuoka uit, op zoek naar de juiste bushalte. Voor me prijkt de vrijwel volle maan in de hemel. Ik hoef niet lang te wachten tot iemand me toeschiet met de vraag waar ik naartoe moet. Nadat ik de man vertel dat ik onderweg ben naar Nagasaki wijst hij me door naar een vrouw van de pendelbus, bij wie ik een ticket koop. Ze legt me haarfijn uit waar ik over moet stappen en laat me de vertrektijden zien. Ik heb nog even, en bij de overstaphalte dien ik eveneens een ruime tijd te wachten zie ik.
    Een halfuur later kom ik aan bij die halte waar ik over moet stappen voor de bus naar Nagasaki. Daar sta ik dan, te blauwbekken op een vrijwel verlaten terminal voor internationale vluchten. Er komen een aantal bussen langs, naar plaatsen waar ik ooit ben geweest. Oita, Kumamoto, Saga. De buschauffeur van de bus naar Sasebo vraagt me of ik daar niet toevallig naar toe moet. Na een ontkennend antwoord kijkt hij enigszins vertwijfeld naar de bustijden en zijn horloge, want als ik niet naar Sasebo ga, rijden er dan nog wel bussen naar andere steden?
    ‘Ah, Nagasaki,’ zegt hij.
    Ik knik instemmend, waarna hij gerustgesteld de bus weer instapt en wegrijdt. Niet veel later stopt er een auto, waaruit drie jonge vrouwen stappen. Ze voegen zich met drie koffers en nog wat andere bagage naast me op het trottoir. Ondertussen duurt het niet lang meer voor de bus zou moeten komen.
    Wanneer deze arriveert stapt de buschauffeur uit om te helpen met de koffers in het laadruim op te bergen. Hij richt zich eerst tot de drie vrouwen en informeert waar ze van plan zijn uit te stappen. Vervolgens kijkt hij mij weifelend aan. Hij is overduidelijk in dubio of hij me nu in het Japans aan moet spreken, of een poging moet doen in het gebrekkige Engels dat hij hoogstwaarschijnlijk spreekt. Ik ben hem voor en zeg hem in het Japans tot waar ik mee wil reizen, waarna hij alle koffers op volgorde van uitstaphalte rangschikt in het laadruim. De drie jonge vrouwen laten ondertussen hun verbazing klinken in wat gelach en verbazingkreetjes. Heerlijk, in ben weer de buitenlander in een land dat zich grotendeels houdt aan de wetten van uniformiteit. Ik stap in en al gauw houdt de chauffeur zijn welkomstpraatje. Achter het raam trekt Japan aan me voorbij, ik ben weer op weg naar Nagasaki.



4 comments:

p said...

in nl een van de massa
in j een superman
super man!

Lena said...

Inspiratie teruggevonden?

femia said...

* * * * *Terug?!* * * * *
Terug* * * * * *Terug
* * * * *Terug?!* * * * *

als een vicieuze cirkel
een vlucht tussen twee werelden
droomwereld en werkelijkheid
met daartussen een sterrenhemel
golvend als in een droom

en weer ben je .... terug!
terug en terug en terug

Anonymous said...

heel vet allemaal sander!
tim